Het blauwe uur van de avond is aangebroken. De lucht koelt af en de stemmen worden zachter. Het is de tijd van de zwaluwen. De dag is voor de hittedieren, maar de blauwe koelte is voor de dieren die hun vrijheid koesteren. Tuimelend tussen bomen door. Genietend van het zachte blauw dat langzaam maar zeker een paarse gloed begint te krijgen. Alleen vergezeld met elkaar, want de mensen houden niet van het blauwe. Vreugde, droefheid, angst. Ze vertellen elkaar verhalen en zingen slaapliedjes toe. Snel, want het blauwe is bijna voorbij. Één voor één floepen ze aan. De lichten die de sterren ervan weerhouden advies te geven aan de personen op aarde die dat hard nodig hebben. Het signaal dat ze verteld dat de nacht niet van hen is. De verhalen worden afgeraffeld, de liedjes gestaakt. Langzaam wijken ze uiteen, om het volgende blauwe uur weer te zingen en te dansen.